Moederwoede

Een boek over moederschap kan over veel dingen gaan. Toen ik zwanger was, gingen ze vooral over thuisbevallen en borstvoeding, de laatste tijd gaan ze steeds vaker ook over de rauwe randjes van het moederlijk bestaan: de moeheid, de buikstriemen, de spagaat waar je je ineens in bevindt tussen zorg en werk. Maar zelden gaan ze over woede.

Toen Ianthe Mosselman een baby kreeg, werd ze overvallen door woede. Niet zomaar een beetje irritatie, maar nietsontziende, ziedende razernij. Om haar vriend die vergat de flesjes te steriliseren, om de barman die een opmerking over haar kinderwagen maakte, om collega’s die de vergadering niet om vijf uur stopten. In het boek Al die liefde en woede onderzoekt ze waar die woede vandaan komt. Daarmee boort ze een diepere laag aan, waar het niet gaat over moeder zijn, maar over vrouw zijn. En de woede die daar onlosmakelijk mee verbonden is, of zou moeten zijn.

Het zette mij aan het denken, over mijn eigen woede, over waarom ik die zo weinig heb gevoeld of in elk geval heb geuit. Over mijn moeder, die zo hard en gefrustreerd kon zijn. Ik had altijd gedacht dat dat door mij kwam, dat ze mij niet had willen krijgen, maar liever een ander kind. Maar toen ik Ianthes boek las, bedacht ik ineens dat er nog een andere optie was: misschien was ze niet boos op mij, maar op het leven. Op haar positie als vrouw en de weinige autonomie die ze voelde om een individu te zijn.

Ik kan het haar helaas niet meer vragen, ze is er al heel lang niet meer. Maar als ik terugkijk naar hoe ik mij voelde toen ik elf jaar geleden mijn dochter kreeg, dan herinner ik me in elk geval een beklemmend gevoel dat ik toen niet kon thuisbrengen, en waar ik ook nergens over las in de boeken over moederschap. Nu ik Ianthes boek heb gelezen, denk ik: misschien was ik gewoon boos.

In de tweede aflevering van seizoen 2 praat ik met Ianthe over jarretelfeminisme en hoe ze als puber dacht dat ze dik was, over jongens die opgroeien met het idee dat vrouwen bezit zijn, en natuurlijk over boze vrouwen.