#1 Caro Derkx

Theatermaker en actrice Caro Derkx (1995) is gefascineerd door identiteit. Wie is zij, wie zijn wij, hoe verhouden wij ons tot elkaar? In 2019 studeerde ze af aan de toneelacademie Maastricht met een tweevoudig bekroonde solovoorstelling Me, Myself and Sir Roger Scruton. Daarna maakte ze een eveneens bejubelde voorstelling over de (fictieve) Franse kunstenaar Alex R. Curat. En nu staat ze in Frascati met Emma Watson: The Play.

Caro was mijn eerste gast in Wolf, en meteen een gedroomde interviewkandidaat. Ze gaf uitgebreide antwoorden, open en eerlijk, woog zorgvuldig haar woorden en was filosofisch, zowel in haar drang om dingen te begrijpen als in haar besef dat dingen nooit zwart-wit zijn. Ze raakte me met haar intelligentie, haar vermogen om zo jong al boven zichzelf uit te stijgen en naar zichzelf te kijken, zichzelf te zien in een wereld waarin mannen de macht hebben en zij het jonge, blonde meisje is dat onschuldig en schattig is, geschapen om mooi te zijn en verder te zwijgen. Althans, dat zou kunnen. Als je niet Caro Derkx heet.

We spraken over Simone de Beauvoir die schreef:

"Het meisje voelt hoe het lichaam haar ontglipt, hoe het wordt ingenomen door anderen die haar beschouwen als een ding: op straat wordt ze gevolgd door blikken, men geeft commentaar op haar anatomie; ze wordt bang om vlees te worden en om vlees te laten zien."

Simone de Beauvoir, Le deuxième sexe (1949)

De paden voor een meisje zijn smal, zei Caro. Smaller dan voor een jongen? Jongens worden ook gesocialiseerd, besloten we. Zij moeten ook iemand zijn die op een man lijkt, en dat kan op hen ook een druk leggen om iemand te zijn die ze niet zijn. Maar voor een meisje betekent dit iets anders, het betekent een focus op haar lichaam, uiterlijke schoonheid.

Caro, frêle, met een open, knap gezichtje en sluike blonde haren, weigert van haar schoonheid afhankelijk te zijn. 'De blonde, van uiterlijk afhankelijke actrice, dat wil je niet zijn natuurlijk. Dat is vergankelijk.' Ze vertelde hoe ze opgroeide in een mannenwereld en zich daarin altijd het kleine meisje voelde, leuk om naar te kijken maar niet interessant genoeg om naar te luisteren. Op het toneel vond ze haar stem. In haar voorstellingen pelt de lagen af van haar identiteit en komt steeds dichter tot de kern: wie ze werkelijk is, niet wie de buitenwereld wil dat ze is. En doordat ze dat op het podium doet, nodigt ze ons uit om hetzelfde te doen.